Zorza Majowa (2024): Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
m Zmiana linków |
||
| (Nie pokazano 11 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Zorza infobox | {{Zorza infobox | ||
| Tytuł zjawiska = Zorza Majowa 2024 | | Tytuł zjawiska = Zorza Majowa 2024 | ||
| Zdjęcie = [[Plik: | | Zdjęcie = [[Plik:Zorza_Majowa_Tokarnia.jpg|frameless]] | ||
| Podpis zdjęcia = Zorza widoczna w Tokarni (woj. Świętokrzyskie), 10 maja | |||
| Data = 10-12 maja 2024 | | Data = 10-12 maja 2024 | ||
| Czas trwania = 67 godzin | | Czas trwania = 67 godzin | ||
| Widoczność szerokości = 0°N/S – 70°N/S | | Widoczność szerokości = 0°N/S – 70°N/S | ||
| K-index = 9 | | K-index = 9 | ||
| | | Minimalne WMZ = -58.9 | ||
| Maksymalne Bt = 73.8 | | Maksymalne Bt = 73.8 | ||
| Minimalne Bz = -50.1 | | Minimalne Bz = -50.1 | ||
| Linia 13: | Linia 14: | ||
| Maksymalne ciśnienie = 27.0 | | Maksymalne ciśnienie = 27.0 | ||
| Minimalne DST = -412 | | Minimalne DST = -412 | ||
| Minimalne zaburzenie HLP = - | | Minimalne zaburzenie HLP = -1400 | ||
| Ap index = 273 | | Ap index = 273 | ||
| Ap' index = 322 | | Ap' index = 322 | ||
}} | }} | ||
<strong>Zorze Majowe</strong> to trzydniowy cykl burz geomagnetycznych obserwowanych między 10 a 12 maja 2024 roku. Były to najsilniejsze burze geomagnetyczne w [[25. cykl słoneczny|25. cyklu słonecznym]], osiągając maksymalną indukcję pola magnetycznego wynoszącą 73.8 nT. Burze te były wynikiem serii [[Koronalny wyrzut masy|koronalnych wyrzutów masy]] (CME), które opuściły powierzchnię Słońca w dniach 7–9 maja 2024 roku. Skumulowane uderzenia plazmy spowodowały długotrwałe zakłócenia ziemskiej magnetosfery, osiągając najwyższy poziom w skali K-index (K9). Zorze polarne były widoczne wyjątkowo daleko na południe, obejmując szerokości geograficzne aż do równika, co umożliwiło ich obserwację na całej planecie. | <strong>Zorze Majowe</strong> to trzydniowy cykl burz geomagnetycznych obserwowanych między 10 a 12 maja 2024 roku. Były to najsilniejsze burze geomagnetyczne w [[25. cykl słoneczny|25. cyklu słonecznym]], osiągając maksymalną indukcję pola magnetycznego wynoszącą 73.8 nT. Burze te były wynikiem serii [[Koronalny wyrzut masy|koronalnych wyrzutów masy]] (CME), które opuściły powierzchnię Słońca w dniach 7–9 maja 2024 roku. Skumulowane uderzenia plazmy spowodowały długotrwałe zakłócenia ziemskiej magnetosfery, osiągając najwyższy poziom w [[K-index|skali K-index]] (K9). Zorze polarne były widoczne wyjątkowo daleko na południe, obejmując szerokości geograficzne aż do równika, co umożliwiło ich obserwację na całej planecie. | ||
Zjawiska związane z burzami majowymi wpłynęły również na działanie systemów technologicznych. Odnotowano krótkotrwałe zakłócenia w komunikacji radiowej na falach krótkich (HF) oraz utrudnienia w funkcjonowaniu systemów GPS i niektórych sieci energetycznych na wysokich szerokościach geograficznych. Pomimo wysokiej aktywności geomagnetycznej, nie stwierdzono poważnych awarii infrastruktury krytycznej. | Zjawiska związane z burzami majowymi wpłynęły również na działanie systemów technologicznych. Odnotowano krótkotrwałe zakłócenia w komunikacji radiowej na falach krótkich (HF) oraz utrudnienia w funkcjonowaniu systemów GPS i niektórych sieci energetycznych na wysokich szerokościach geograficznych. Pomimo wysokiej aktywności geomagnetycznej, nie stwierdzono poważnych awarii infrastruktury krytycznej. | ||
| Linia 29: | Linia 30: | ||
*8 maja 2024: rozbłysk klasy X8.7, również z AR3664. | *8 maja 2024: rozbłysk klasy X8.7, również z AR3664. | ||
Każdemu z tych rozbłysków towarzyszył koronalny wyrzut masy (CME), przy czym ich prędkość w przestrzeni międzyplanetarnej osiągała wartości przekraczające 2000 km/s. Modele prognozowania NASA i NOAA wskazywały, że CME z 7 i 8 maja połączyły się w przestrzeni kosmicznej, tworząc tzw. [[ | Każdemu z tych rozbłysków towarzyszył koronalny wyrzut masy (CME), przy czym ich prędkość w przestrzeni międzyplanetarnej osiągała wartości przekraczające 2000 km/s. Modele prognozowania NASA i NOAA wskazywały, że CME z 7 i 8 maja połączyły się w przestrzeni kosmicznej, tworząc tzw. [[Kanibalistyczny koronalny wyrzut masy|kanibala]] (ang. cannibal CME), co dodatkowo zwiększyło siłę uderzenia w ziemską magnetosferę. | ||
Pierwsze efekty dotarcia wiatru słonecznego odnotowano wieczorem 10 maja, kiedy to satelity rejestrujące warunki w przestrzeni kosmicznej (np. DSCOVR i ACE) zaczęły obserwować gwałtowny wzrost parametrów plazmy: gęstości, prędkości i indukcji magnetycznej. | Pierwsze efekty dotarcia wiatru słonecznego odnotowano wieczorem 10 maja, kiedy to satelity rejestrujące warunki w przestrzeni kosmicznej (np. DSCOVR i ACE) zaczęły obserwować gwałtowny wzrost parametrów plazmy: gęstości, prędkości i indukcji magnetycznej. | ||
==Zorza 10 maja== | ==Zorza 10 maja== | ||
Uderzenie CME zostało zaobserwowane w okolicy godziny 18:35 (L1, CEST)<ref group="uwaga">Podany czas w czasie środkowoeuropejskim letnim dla punktu libracyjnego L1, aby obliczyć czas uderzenia w magnetosferę Ziemi należy policzyć tzw. opóźnienie L1, czyli czas jaki potrzebuje wiatr aby przebyć ~1.5mln km. W tym wypadku były to 34 minuty, czyli pierwsze skutki CME mogliśmy obserwować najwcześniej o 19:10 (Ziemia, CEST)</ref>. Od samego początku zauważalna była wysoka zmienność międzyplanetarnego pola magnetycznego (IMF), co przyczyniło się do wzmożonej aktywności [[Substorm|substormów]] (które w zasadzie nie przestawały się pojawiać). Początkowe uderzenie osiągnęło Bt na poziomie 53nT, po czym obserwowany był momentalny spadek do 4nT, po którym nastąpił impakt kolejnego CME zwiększając wartość całkowitej indukcji do 73nT. | Uderzenie CME zostało zaobserwowane w okolicy godziny 18:35 (L1, CEST)<ref group="uwaga">Podany czas w czasie środkowoeuropejskim letnim dla punktu libracyjnego L1, aby obliczyć czas uderzenia w magnetosferę Ziemi należy policzyć tzw. opóźnienie L1, czyli czas jaki potrzebuje wiatr aby przebyć ~1.5mln km. W tym wypadku były to 34 minuty, czyli pierwsze skutki CME mogliśmy obserwować najwcześniej o 19:10 (Ziemia, CEST)</ref>. Od samego początku zauważalna była wysoka zmienność [[Międzyplanetarne pole magnetyczne|międzyplanetarnego pola magnetycznego]] (IMF), co przyczyniło się do wzmożonej aktywności [[Substorm|substormów]] (które w zasadzie nie przestawały się pojawiać). Początkowe uderzenie osiągnęło Bt na poziomie 53nT, po czym obserwowany był momentalny spadek do 4nT, po którym nastąpił impakt kolejnego CME zwiększając wartość całkowitej indukcji do 73nT. | ||
Dzięki ekstremalnej aktywności geomagnetycznej (K-index=9), zorze były widoczne znacznie dalej na południe niż zwykle — obserwowano je na | Dzięki ekstremalnej aktywności geomagnetycznej (K-index=9), zorze były widoczne znacznie dalej na południe niż zwykle — obserwowano je nawet na równiku, co czyni tę zorzę jedną z niewielu, które mogły być obserwowane na całej planecie. | ||
W Europie zorze widziano m.in. w Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Polsce, gdzie były szczególnie intensywne w nocy z 10 na 11 maja. W Ameryce Północnej zjawisko zaobserwowano aż po Florydę i Teksas. Fotografie zorzy polarnej z tego okresu ukazywały niezwykle szeroką paletę kolorów — od klasycznej zieleni i czerwieni, po rzadko spotykane odcienie purpury i niebieskiego. | W Europie zorze widziano m.in. w Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Polsce, gdzie były szczególnie intensywne w nocy z 10 na 11 maja. W Ameryce Północnej zjawisko zaobserwowano aż po Florydę i Teksas. Fotografie zorzy polarnej z tego okresu ukazywały niezwykle szeroką paletę kolorów — od klasycznej zieleni i czerwieni, po rzadko spotykane odcienie purpury i niebieskiego. | ||
| Linia 48: | Linia 49: | ||
W nocy z 11 na 12 maja 2024 roku aktywność geomagnetyczna nadal utrzymywała się na bardzo wysokim poziomie, choć stopniowo słabła w stosunku do rekordowych wartości z poprzedniej doby. K-index oscylował wokół wartości 8–9, co nadal oznaczało ekstremalną burzę geomagnetyczną. | W nocy z 11 na 12 maja 2024 roku aktywność geomagnetyczna nadal utrzymywała się na bardzo wysokim poziomie, choć stopniowo słabła w stosunku do rekordowych wartości z poprzedniej doby. K-index oscylował wokół wartości 8–9, co nadal oznaczało ekstremalną burzę geomagnetyczną. | ||
Zorze polarne były wciąż szeroko widoczne na średnich i wysokich szerokościach geograficznych. W Europie zorze zaobserwowano m.in. w Niemczech, Polsce, Francji, a także w północnych Włoszech i na Bałkanach. Świadkowie relacjonowali, że zorze | Zorze polarne były wciąż szeroko widoczne na średnich i wysokich szerokościach geograficznych. W Europie zorze zaobserwowano m.in. w Niemczech, Polsce, Francji, a także w północnych Włoszech i na Bałkanach. Świadkowie relacjonowali, że zorze były bardziej spokojne w porównaniu do dynamicznych, gwałtownych struktur z nocy 10/11 maja - dominowała bardziej łuna zorzowa z małą ilością substormów. | ||
Na półkuli północnej zorze były nadal dostrzegalne aż po stany USA takie jak Tennessee, Kentucky czy Północna Karolina. Ze względu na zmniejszającą się intensywność zjawiska oraz wzrost zachmurzenia w niektórych rejonach, obserwacje były lokalnie utrudnione. | Na półkuli północnej zorze były nadal dostrzegalne aż po stany USA takie jak Tennessee, Kentucky czy Północna Karolina. Ze względu na zmniejszającą się intensywność zjawiska oraz wzrost zachmurzenia w niektórych rejonach, obserwacje były lokalnie utrudnione. | ||
| Linia 61: | Linia 62: | ||
Noc z 12 na 13 maja uznawana jest za zamknięcie okresu majowych burz geomagnetycznych, które pozostaną jednym z najbardziej intensywnych wydarzeń zorzowych w historii 25. cyklu słonecznego. | Noc z 12 na 13 maja uznawana jest za zamknięcie okresu majowych burz geomagnetycznych, które pozostaną jednym z najbardziej intensywnych wydarzeń zorzowych w historii 25. cyklu słonecznego. | ||
==Zobacz też== | |||
* [[Zorza Październikowa (2024)]] - druga najsilniejsza zorza polarna 25. cyklu słonecznego | |||
* [[Zorza Perseidowa (2024)]] - zorza polarna w trakcie maksimum roju Perseidów | |||
* [[Lista najsilniejszych zórz polarnych 25. cyklu słonecznego]] | |||
== Uwagi == | == Uwagi == | ||
<references group="uwaga" /> | <references group="uwaga" /> | ||
[[Kategoria:Burze geomagnetyczne]] | |||
[[Kategoria:2024]] | |||
[[Kategoria:25. cykl słoneczny]] | |||
Aktualna wersja na dzień 20:54, 18 maj 2025
| Zorza Majowa 2024 | |
|---|---|
 Zorza widoczna w Tokarni (woj. Świętokrzyskie), 10 maja | |
| Dane obserwacyjne | |
| Data | 10-12 maja 2024 |
| Czas trwania | 67 godzin |
| Widoczność na szerokościach | 0°N/S – 70°N/S |
| K-index | 9 |
| Parametry wiatru słonecznego | |
| Minimalne WMZ | -58.9 |
| Maksymalne Bt | 73.8 nT |
| Minimalne Bz | -50.1 nT |
| Maksymalna prędkość | 1005 km/s |
| Maksymalna gęstość | 49.5 cm³ |
| Maksymalne ciśnienie | 27.0 nPa |
| Parametry geomagnetyczne | |
| Minimalne DST | -412 nT |
| Minimalne zaburzenie HLP | -1400 nT |
| Ap index | 273 |
| Ap' index | 322 |
Zorze Majowe to trzydniowy cykl burz geomagnetycznych obserwowanych między 10 a 12 maja 2024 roku. Były to najsilniejsze burze geomagnetyczne w 25. cyklu słonecznym, osiągając maksymalną indukcję pola magnetycznego wynoszącą 73.8 nT. Burze te były wynikiem serii koronalnych wyrzutów masy (CME), które opuściły powierzchnię Słońca w dniach 7–9 maja 2024 roku. Skumulowane uderzenia plazmy spowodowały długotrwałe zakłócenia ziemskiej magnetosfery, osiągając najwyższy poziom w skali K-index (K9). Zorze polarne były widoczne wyjątkowo daleko na południe, obejmując szerokości geograficzne aż do równika, co umożliwiło ich obserwację na całej planecie.
Zjawiska związane z burzami majowymi wpłynęły również na działanie systemów technologicznych. Odnotowano krótkotrwałe zakłócenia w komunikacji radiowej na falach krótkich (HF) oraz utrudnienia w funkcjonowaniu systemów GPS i niektórych sieci energetycznych na wysokich szerokościach geograficznych. Pomimo wysokiej aktywności geomagnetycznej, nie stwierdzono poważnych awarii infrastruktury krytycznej.
Preludium[edytuj | edytuj kod]
Źródłem burz geomagnetycznych z maja 2024 roku były przede wszystkim dwie wyjątkowo aktywne grupy plam słonecznych oznaczone jako AR3663 i AR3664. Obie znajdowały się w regionie wschodnim i centralnym tarczy słonecznej podczas obserwacji prowadzonych na początku maja. Grupa AR3664, o rozmiarach ponad 15 razy większych od Ziemi, została sklasyfikowana jako posiadająca strukturę magnetyczną typu β-γ-δ, co oznacza wysoki potencjał do generowania silnych rozbłysków.
W dniach 7–9 maja 2024 roku z tych regionów wyemitowano serię rozbłysków klasy X, w tym dwa rozbłyski szczególnie silne:
- 7 maja 2024: rozbłysk klasy X5.2 z regionu AR3664,
- 8 maja 2024: rozbłysk klasy X8.7, również z AR3664.
Każdemu z tych rozbłysków towarzyszył koronalny wyrzut masy (CME), przy czym ich prędkość w przestrzeni międzyplanetarnej osiągała wartości przekraczające 2000 km/s. Modele prognozowania NASA i NOAA wskazywały, że CME z 7 i 8 maja połączyły się w przestrzeni kosmicznej, tworząc tzw. kanibala (ang. cannibal CME), co dodatkowo zwiększyło siłę uderzenia w ziemską magnetosferę.
Pierwsze efekty dotarcia wiatru słonecznego odnotowano wieczorem 10 maja, kiedy to satelity rejestrujące warunki w przestrzeni kosmicznej (np. DSCOVR i ACE) zaczęły obserwować gwałtowny wzrost parametrów plazmy: gęstości, prędkości i indukcji magnetycznej.
Zorza 10 maja[edytuj | edytuj kod]
Uderzenie CME zostało zaobserwowane w okolicy godziny 18:35 (L1, CEST)[uwaga 1]. Od samego początku zauważalna była wysoka zmienność międzyplanetarnego pola magnetycznego (IMF), co przyczyniło się do wzmożonej aktywności substormów (które w zasadzie nie przestawały się pojawiać). Początkowe uderzenie osiągnęło Bt na poziomie 53nT, po czym obserwowany był momentalny spadek do 4nT, po którym nastąpił impakt kolejnego CME zwiększając wartość całkowitej indukcji do 73nT.
Dzięki ekstremalnej aktywności geomagnetycznej (K-index=9), zorze były widoczne znacznie dalej na południe niż zwykle — obserwowano je nawet na równiku, co czyni tę zorzę jedną z niewielu, które mogły być obserwowane na całej planecie.
W Europie zorze widziano m.in. w Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Polsce, gdzie były szczególnie intensywne w nocy z 10 na 11 maja. W Ameryce Północnej zjawisko zaobserwowano aż po Florydę i Teksas. Fotografie zorzy polarnej z tego okresu ukazywały niezwykle szeroką paletę kolorów — od klasycznej zieleni i czerwieni, po rzadko spotykane odcienie purpury i niebieskiego.
Wysoka intensywność zorzy była wynikiem silnie ujemnego komponentu pola międzyplanetarnego Bz (poniżej –50 nT) oraz dużej prędkości wiatru słonecznego (ponad 700 km/s), co umożliwiło efektywne przenikanie cząstek słonecznych do górnych warstw atmosfery ziemskiej. Zorze były widoczne gołym okiem nawet w dużych aglomeracjach, gdzie zwykle dominuje zanieczyszczenie świetlne.
W Polsce była to jedna z niewielu okazji kiedy można było obserwować koronę zorzy.
Zorza 11 maja[edytuj | edytuj kod]
W nocy z 11 na 12 maja 2024 roku aktywność geomagnetyczna nadal utrzymywała się na bardzo wysokim poziomie, choć stopniowo słabła w stosunku do rekordowych wartości z poprzedniej doby. K-index oscylował wokół wartości 8–9, co nadal oznaczało ekstremalną burzę geomagnetyczną.
Zorze polarne były wciąż szeroko widoczne na średnich i wysokich szerokościach geograficznych. W Europie zorze zaobserwowano m.in. w Niemczech, Polsce, Francji, a także w północnych Włoszech i na Bałkanach. Świadkowie relacjonowali, że zorze były bardziej spokojne w porównaniu do dynamicznych, gwałtownych struktur z nocy 10/11 maja - dominowała bardziej łuna zorzowa z małą ilością substormów.
Na półkuli północnej zorze były nadal dostrzegalne aż po stany USA takie jak Tennessee, Kentucky czy Północna Karolina. Ze względu na zmniejszającą się intensywność zjawiska oraz wzrost zachmurzenia w niektórych rejonach, obserwacje były lokalnie utrudnione.
Zorza 12 maja[edytuj | edytuj kod]
Ostatnia noc cyklu zórz majowych przyniosła dalsze osłabienie burzy geomagnetycznej, choć aktywność pozostawała podwyższona. K-index utrzymywał się głównie na poziomie 4-6, co odpowiadało umiarkowanej burzy geomagnetycznej.
Zorze polarne były wciąż widoczne na szerokościach średnich i wysokich, lecz ich intensywność była zauważalnie niższa niż w poprzednich nocach. Zjawisko obserwowano głównie w północnych rejonach Europy (Skandynawia, Szkocja, północne Niemcy, północna Polska) oraz w Kanadzie i północnych Stanach Zjednoczonych.
Formacje zorzy przybrały bardziej statyczny charakter — dominowała sama łuna zorzowa, bez większych substormów. Z Polski obserwacje były możliwe w zasadzie tylko na północy, z racji na małą aktywność zorzy i jej niewielką jasność. W wielu miejscach obserwacje były utrudnione przez zachmurzenie lub jasność księżyca.
Noc z 12 na 13 maja uznawana jest za zamknięcie okresu majowych burz geomagnetycznych, które pozostaną jednym z najbardziej intensywnych wydarzeń zorzowych w historii 25. cyklu słonecznego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Zorza Październikowa (2024) - druga najsilniejsza zorza polarna 25. cyklu słonecznego
- Zorza Perseidowa (2024) - zorza polarna w trakcie maksimum roju Perseidów
- Lista najsilniejszych zórz polarnych 25. cyklu słonecznego
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Podany czas w czasie środkowoeuropejskim letnim dla punktu libracyjnego L1, aby obliczyć czas uderzenia w magnetosferę Ziemi należy policzyć tzw. opóźnienie L1, czyli czas jaki potrzebuje wiatr aby przebyć ~1.5mln km. W tym wypadku były to 34 minuty, czyli pierwsze skutki CME mogliśmy obserwować najwcześniej o 19:10 (Ziemia, CEST)